علی تجویدی (تولد 1298، تهران)، موسیقیدان و نوازنده
علی تجویدی موسیقیدان معاصر، در خیابان ری تهران متولد شد. آموختن موسیقی را از کودکی نزد پدرش هادی‌خان تجویدی که در نقاشی از شاگردان طراز اول کمال‌الملک و در موسیقی از شاگردان مستعد درویش خان بود، آغازکرد. پس از مدتی نزد ظهیرالدینی به فراگیری فلوت پرداخت. از شانزده سالگی نزد حسین یاحقی نواختن ویلن را فرا گرفت، پس از دو سال به محضر درس استاد ابوالحسن صبا راه یافت و مدت هشت سال نزد وی مشغول فراگیری ویلن و سه‌تار شد همچنین با شرکت در کلاس درس چند ویولنیست کلاسیک با شیوه نوازندگی غربی آشنا گردید. پس از آن با راهنمایی استاد صبا، به محفل هنری محمد ایرانی مجرد راه یافت و با بسیاری از هنرمندان بزرگ چون محمد ایرانی مجرد، اسماعیل قهرمانی، سیدحسین طاهرزاده و رکن‌الدین خان مختاری آشنا شد و از محضر آنان بهره‌ها جست. آهنگ‌های تجویدی بعد از شیدا و عارف قزوینی در زمره بهترین آهنگ‌هایی بود که مبتنی بر موسیقی سنتی است. تجویدی به مبانی هارمونی واقف و در آهنگسازی، برتر و بالاتر از بسیاری از همگنان معاصر خود است. بیش از هفتاد آهنگ زیبا و موزون برای برنامه «گلها» ساخته است و ثمره فعالیت‌های وی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، انتشار دو جلد کتاب و ساختن آهنگ‌های زیادی روی اشعار بیژن ترقی بود. نام علی تجویدی در «دایره المعارف رجال قرن بیستم» که توسط موسسّه (American Biographical Institute ABI) در سال 1998 م منتشرشده، ذکر گردیده است. استاد تجویدی در 24 اسفند 1384هـ .ش درگذشت. از جمله آثار و آهنگ‌های وی می‌توان به «آتش کاروان»، «سفر کرده»، «مرا عاشق شیدا»، «می‌گذرم»، «آشفته حالی»، «صبرم عطا کن»، «آزاده» و «یاد کودکی» اشاره کرد.